przewodnik muz w mitologii greckiej

Że zaobserwował w tym działaniu akt, który pozwolił wywyższyć jego syna i Prometeusz musiał nosić pierścień z kawałkiem tej skały, do której był przywiązany, jako przypomnienie jego czynów. Orfeusz i Eurydyka. Jest to kolejny z krótkich mitów greckich, które najczęściej słyszano w kulturze greckiej. Apollo- bóg poezji i sztuk pięknych, przewodnik muz - lira Hades- bóg podziemnego świata zmarłych - berło i klucze Afrodyta- bogini miłości, piękna, kwiatów, pożądania i płodności - muszla, róża, mirt Dionizos- bóg wina, winorośli i dzikiej natury - gałąź winorośli Pozdrawiam Podstawami mitologii greckiej są bogowie i boginie oraz ich mityczna historia. Historie znalezione w mitologii greckiej są kolorowe, alegoryczne i zawierają lekcje moralne dla tych, którzy ich chcą, oraz łamigłówki do przemyślenia dla tych, którzy tego nie chcą. Zawierają głębokie ludzkie prawdy i podstawy zachodniej kultury. MENESTHEUS W MITOLOGII GRECKIEJ Menestheus w mitologii greckiej Menestheus był legendarnym władcą Aten według mitologii greckiej, choć był człowiekiem osadzonym na tronie, a nie bardziej powszechną metodą dziedziczenia. W skrócie. Syreny są jednym z najbardziej intrygujących stworzeń w mitologii greckiej i kulturze zachodniej. Znane ze swojego nawiedzającego pięknego śpiewu, Syreny zwabiłyby żeglarzy w pobliże niebezpiecznych skał i do katastrofy statku. Ich obecność w czasach współczesnych różni się znacznie od przedstawień i mitów o nonton 2 days 1 night season 4 2021 sub indo. zapytał(a) o 14:47 Ile jest muz i czym zajmują się z Mitologii Greckiej? Mam zadanie domowe, w którym mam napisać ile jest muz i czym się Zeus - bóg bogów i samo z muzami. po 12 h. * po 12h.* Sorry za to * po 12 h. Po prostu chciałam napisać że mogę dać najlepsza odpowiedź po 12 h. Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2011-11-18 14:49:14 To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź EKSPERTnaan121 odpowiedział(a) o 14:51: MUZY - 9==============Kaliope - Pięknolica; opiekunka poezji epickiej (bohaterskiej); najczęściej przedstawiano ją z tabliczką do pisania i rylcem albo ze zwojem; uważana za najstarsza i najmądrzejszą z - Głosząca sławę; opiekunka historii; przedstawiana w postaci siedzącej, z rozwiniętym - Radosna; opiekunka poezji lirycznej; przedstawiana z - Rozkoszna; opiekunka komedii; przedstawiana z maską komiczną, laską pasterską lub wieńcem - Śpiewająca; opiekunka tragedii; przedstawiana z maską tragiczną lub maczugą - Kochająca taniec; opiekunka tańca i pieśni; przedstawiana najczęściej w tanecznej pozie, z lirą i - Umiłowana; opiekunka poezji miłosnej; przedstawiana z - opiekunka poezji chóralnej i sztuki mimicznej; najczęściej ukazywana w zadumanej postawie, bez - Niebiańska; opiekunka astronomii; przestawiana z cyrklem i globusem mitologii rzymskiej zwane kamenami. Odpowiedzi agata70 odpowiedział(a) o 14:52 Początkowo była jedna – opiekunka aojdów, muza pamięci, później trzy: Aoede (śpiew i poezja), Melete (nauka, praca) i Mneme (pamięć, wspomnienia). W Delfach nosiły one inne nazwy – była Nete, Mesi i Hypate, które są również nazwami trzech antycznych muzycznych strun liry. U Homera jest ich jednak już 9 – są one córkami Zeusa i Mnemosyne. U Hezjoda są córkami Matki Ziemi i Powietrza. Wszystkie muzy miały zdolność wieszczenia i występowały w orszaku Apollina, ich przewodnika. Ośrodkiem kultu muz był Parnas i Helikon w Beocji (muzy helikońskie). * Kalliope – poezja epicka oraz filozofia i retoryka, przedstawiano ją z tabliczką i rylcem * Klio – historia, przedstawiano ją ze zwojem papirusu * Erato – poezja miłosna, przedstawiano ją z kitarą * Euterpe – poezja liryczna, gra na flecie, przedstawiano ją z aulosem * Melpomene – tragedia i śpiew, przedstawiano ją z maską tragiczną * Polihymnia – poezja chóralna, pantomima przedstawiano ją zawsze głęboko zamyśloną, bez atrybutu * Talia – komedia, przedstawiano ją z maską komiczną * Terpsychora – taniec, przedstawiano ją z lirą i plektronem * Urania – astronomia i geometria, przedstawiano ją z cyrklem i kulą ziemskąFilm lub twórczość filmową określa się mianem „dziesiątej muzy”[1], zaś telewizję – „jedenastej muzy”[2]. Kalliope – poezja epicka oraz filozofia i retoryka, przedstawiano ją z tabliczką i rylcemKlio – historia, przedstawiano ją ze zwojem papirusuErato – poezja miłosna, przedstawiano ją z kitarąEuterpe – poezja liryczna, gra na flecie, przedstawiano ją z aulosemMelpomene – tragedia i śpiew, przedstawiano ją z maską tragicznąPolihymnia – poezja chóralna, pantomima przedstawiano ją zawsze głęboko zamyśloną, bez atrybutuTalia – komedia, przedstawiano ją z maską komicznąTerpsychora – taniec, przedstawiano ją z lirą i plektronemUrania – astronomia i geometria, przedstawiano ją z cyrklem i kulą ziemską nicki9 odpowiedział(a) o 14:57 jest 9 muz to są córki ZEUSA :KaliopeKlioEuterpeTalejaMelpomeneTerpsychoraEratoPolihymniaUraniaZeus władał OlimpemAfrodyta najpiękniejsza boginiPrometeusz wykradł ogeń bogo z olimpuPandora otworzyła puszkę , kobieta stworzona przez Zeusa w zemście za to że prometeusz wykradł bogom posłaniec bogów bóg kupców i złodziejiAtena bogini mądrości sztuki oraz wojny sprawiedliwejAmfitryta bogini morza jej mężem był Posejdon bóg mórzSyzyf założyciel i król miasta EfyraHera siostra i żona Zeusa , królowa OlimpuHerakles jeden z herosów syn Zeusa i śmiertelniczki Alkmeny blocked odpowiedział(a) o 15:00 Muzy to w mitologii greckiej boginie sztuki i była jedna – opiekunka aojdów, muza pamięci, później trzy: Aoede (śpiew i poezja), Melete (nauka, praca) i Mneme (pamięć, wspomnienia). W Delfach nosiły one inne nazwy – była Nete, Mesi i Hypate, które są również nazwami trzech antycznych muzycznych strun Kalliope – poezja epicka oraz filozofia i retoryka, przedstawiano ją z tabliczką i rylcem- Klio – historia, przedstawiano ją ze zwojem papirusu- Erato – poezja miłosna, przedstawiano ją z kitarą- Euterpe – poezja liryczna, gra na flecie, przedstawiano ją z aulosem- Melpomene – tragedia i śpiew, przedstawiano ją z maską tragiczną- Polihymnia – poezja chóralna, pantomima przedstawiano ją zawsze głęboko zamyśloną, bez atrybutu- Talia – komedia, przedstawiano ją z maską komiczną- Terpsychora – taniec, przedstawiano ją z lirą i plektronem- Urania – astronomia i geometria, przedstawiano ją z cyrklem i kulą ziemską Erato (poezja miłosna )Euterype (poezja liryczna)Kaliope (poezja epiczne)Polihymnia ( poezja sakralna)Klio ( historia)Melpomene ( tragedia)Talia ( komedia)Terpsychora ( taniec)Urania ( astronomia ) Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Utwór zamykający trzecią część „Pieśni” Horacego jest znany pod tytułami „Exegi monumentum” („Wybudowałem pomnik”) oraz „Ad Melpomenem musam” („Do Muzy Melpomeny”). Stanowi hołd, złożony osobie autora oraz jego treściGeneza utworuExegi monumentum - analiza utworuWybudowałem pomnik - interpretacja Geneza utworu Horacy był antycznym poetą rzymskim, żyjącym w I w. p. n. e (65 - 8 r. p. n. e.). Nie posiadał arystokratycznego pochodzenia, jego ojciec był niewolnikiem. Zdobył wykształcenie głównie dzięki pomocy Gajusza Cilniusza Mecenasa. Za życia Horacego, władzę w Rzymie sprawował cesarz Oktawian August, miłośnik sztuki i literatury. Poeta zyskał sławę za sprawą czterech ksiąg „Pieśni”, w których wykazał się kunsztem poetyckim. W swoich dziełach Horacy propagował głównie stoicyzm i epikureizm. Te nurty filozoficzne i sentencje pochodzące z jego utworów, inspirowały kolejne pokolenia poetów. Zostały docenione głównie przez poetów epoki renesansu. Na gruncie polskim, czerpał z nich Jan Kochanowski, który w swojej twórczości łączył filozofię stoicką i epikurejską z chrześcijaństwem. Rozpowszechnił również horacjańskie hasło carpe diem (chwytaj dzień), propagujące cieszenie się każdą chwilą. Kochanowski sparafrazował utwór „Exegi monumentum” w „Pieśni XXIV”, pochodzącej ze zbioru „Pieśni wtóre”. Podobne motywy pojawiają się również w dziele Juliusza Słowackiego, zatytułowanym „Testament mój”. Horacy określał swoje utwory jako pieśni (carmina). Ten gatunek, w literaturze antycznej, był nierozerwalnie związany z muzyką. Pieśni Horacego stanowiły samodzielną formę literacką, dlatego później utwory tego typu zaczęto określać jako ody. Utwory Horacego poruszają tematykę świecką, wychwalają miasta, ludzi lub pojęcia abstrakcyjne. Charakteryzują się elementami pochwalnymi, patosem, śpiewnością i melodyjnością. Utwór „Exegi monumentum” składa się z czterech czterowersowych strof. Starożytni poeci rzymscy nadawali pieśniom rytm przez odpowiednie zestawianie ze sobą długich i krótkich samogłosek, które tworzyły tak zwane stopy. Tłumaczenia ody na język polski dokonał Adam Ważyk. Aby utrzymać rytmiczność, posłużył się formą trzynastozgłoskowca. W utworze nie pojawiają się rymy, brak również znaków interpunkcyjnych. Oda należy do liryki bezpośredniej, podmiot liryczny ujawnia swoją obecność. Świadczy o tym zastosowanie czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej i odpowiednich zaimków („wybudowałem”, „umrę”, „wiem”, „ja z nizin wyrosły”, „moje włosy”). Osobę mówiącą można utożsamiać z Horacym. Pojawiają się również elementy liryki inwokacyjnej. Podmiot liryczny kieruje swoją wypowiedź do muzy tragedii - Melpomeny, pojawia się apostrofa („delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”). Utwór został utrzymany w patetycznym i podniosłym, ale też optymistycznym nastroju. Warstwa stylistyczna ody jest rozbudowana. Pojawiają się liczne przerzutnie, metafory („wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”, „rosnący w sławę potąd będę wciąż młody”, „delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”) oraz personifikacje („oszalały Akwilon”). Pojawia się wiele epitetów („królewskich piramid”, „oszalały Akwilon”, „milczącą westalką”, „ludem rubasznym”, „eolskiej pieśni”), a także porównanie („pomnik trwalszy niż ze spiżu”). Wybudowałem pomnik - interpretacja Podmiot liryczny można utożsamiać z Horacym, co jest typowe dla twórczości tego poety. Utwór ma formę manifestu poetyckiego, przedstawia poglądy autora na temat poezji i nieśmiertelnej sławy, którą cieszą się artyści. Oda jest pełna odniesień do życiorysu poety, wspomina o swoich rodzinnych stronach oraz zapoznaniu Rzymian z pieśniami, wywodzącymi się ze starożytnej Grecji. Podmiot liryczny jest przekonany, że jego dorobek artystyczny przetrwa dziesiątki wieków i zapewni mu nieśmiertelną sławę. Horacy miał pewność, że jego dzieła będą czytane i podziwiane przez potomnych. Porównał więc swoje utwory do pomnika, wykonanego z materiału trwalszego, niż spiż. Poezja jest wieczna i nieśmiertelna. Wszystkie materiały i szlachetne kruszce prędzej czy później ulegną zniszczeniu, a twórczość poetycka nigdy nie przestanie istnieć, ponieważ może być wciąż przepisywana i powielana. Wiersze są więc dla poety ważniejszym pomnikiem, niż fizyczne podobizny. Spiż był bardzo trwałym stopem miedzi, cyny i cynku, wykorzystywanym do wyrabiania dzwonów i broni. Horacy posłużył się więc bardzo obrazową metaforą. Można mu zarzucać zuchwałość lub zbytnią pewność siebie. Okazało się jednak, że Horacy miał rację. Jego dzieła nie zostały zapomniane, wciąż czyta się je w XXI wieku. Osoba mówiąca podkreśla wielkość swoich utworów przez kolejne metafory. Są bardziej potężne, niż egipskie piramidy, w których grzebano faraonów. Dzieł podmiotu lirycznego nie zniszczy żadna potęga. Pomnik, stworzony z wierszy, nie obawia się największych ulew, a nawet działania Akwilona - boga północnego wiatru. Nic nie wymaże twórczości Horacego ze świadomości jego czytelników. Podmiot liryczny jest więc spokojny o swoją przyszłość. Jego ciało kiedyś czeka śmierć, ale nie umrze całkowicie, ponieważ zostawi po sobie wiele wybitnych utworów. W utworze pojawia się znana sentencja „nie wszystek umrę” (non omnis moriar). Poeta jest przekonany, że jego odejście nie będzie ostateczne, ponieważ kolejne pokolenia czytelników zapewnią mu nieśmiertelną sławę. W pewnym sensie wciąż będzie młody, zestarzeje się jedynie jego ciało. Twórczość pozostanie wiecznie aktualna. Horacy podkreśla też wiarę w długowieczność Rzymu. Sądzi, że pamięć o jego twórczości będzie trwać, dopóki kapłani i westalki będą odprawiać uroczystości pochwalne ku czci Jupitera, w świątyni na Kapitolu. Westalki były kapłankami Westy - bogini ogniska domowego. W świątyni na Kapitolu, jednym z siedmiu wzgórz Rzymu, płonął wieczny ogień, który stanowił gwarancję potęgi Rzymu. Podmiot liryczny wyraża więc przekonanie, że jego sława będzie nieśmiertelna, tak jak Rzym. W utworze pojawiają się wątki autobiograficzne. Osoba mówiąca wspomina o rzece Aufidus w Apulii, na brzegach której, leżało rodzinne miasto Horacego. Przywołuje również sylwetkę Daunusa, mitycznego króla Apulii, krainy gdzie lata są gorące i suche, a ludzie żyją w prosty, radosny sposób. Podmiot liryczny nie wypiera się również swojego pochodzenia („ja z nizin wyrosły”). Czuje dumę ze swoich osiągnięć, ponieważ zdołał zdobyć wykształcenie i sławę, wywodząc się z ubogiej rodziny. Horacy zdaje sobie sprawę, że jest jednym z pionierów rzymskiej poezji. Jako pierwszy sprowadził do Rzymu „nurt eolskiej pieśni”. Odnosi się w ten sposób do liryki greckiej, a zwłaszcza do twórczości Alkajosa i Safony. Częścią Eoli była ich ojczyzna - wyspa Lesbos. Podmiot liryczny zwraca się do Melpomeny - muzy tragedii. Według mitologii greckiej, muzy były boginiami sztuki i nauki. Każda z nich opiekowała się jedną z ich dziedzin oraz posiadała odpowiedni atrybut. Melpomena była uznawana za najdoskonalszą opiekunkę literatury, ponieważ starożytni cenili tragedię bardziej, niż komedię, czy poezję epicką. Podmiot liryczny prosi Melpomenę o uznanie i podziw dla jego osiągnięć. Nie oczekuje jednak żadnej materialnej nagrody, wystarczy mu sława poetycka. Ma więc nadzieję, że muza oplecie jego głowę „delfickim laurem”. Jest to odniesienie do wyroczni Apollina w Delfach. W mitologii greckiej, Apollo był przewodnikiem muz, patronem sztuki i poezji oraz bogiem piękna, światła, muzyki i wróżb. Posługiwał się łukiem, lirą oraz laurem, który nałożył na głowę po przybyciu do doliny Tempe i obmyciu się z przelanej krwi, po zabiciu Pytona przez Herę. Podmiot liryczny oczekuje wieńca Apollina, symbolu najdoskonalszej sztuki. Horacy musiał być przekonany o swoim kunszcie poetyckim, skoro zdecydował się na takie słowa, bez obaw przed posądzeniem o świętokradztwo. Poeta przedstawił dumę, związaną ze świadomością pozostawienia czegoś po sobie. Poezja jest testamentem, który zapewnia jej twórcy wieczną sławę i nieśmiertelność. Horacy odważnie przyznał, że zasługuje na miano wielkiego poety, który zostanie zapamiętany przez przyszłe pokolenia. Czytaj dalej: Do Apollina interpretacja Ostatnia aktualizacja: 2021-01-01 13:41:46 Apollo (mitologia)Apollo ( gr. Ἀπόλλων Apóllōn, zwany też Φοῖβος Phoibos "Jaśniejący", łac. Apollo) – w mitologii greckiej syn Zeusa i Leto . Urodził się na wyspie Delos . Był bliźniaczym bratem Artemidy . Uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika muz (Ἀπόλλων Μουσηγέτης Apóllōn Mousēgétēs). Przebywał na Parnasie , skąd zsyłał rzeczywistości bóstwo o szerokich, często sprzecznych, kompetencjach. Pierwotnie, androgyniczny (śladem tego bliźniacza para Apollo-Artemida), bóg gwałtownej śmierci – Grecy wywodzili jego imię od ἀπόλλυμι (apóllymi) "niszczę, zabijam", ale por. też IE. *abol (<*obol-) "jabłko" (symbol – źródło wiedzy). Bóg jednocześnie solarny i chtoniczny. Zabijając węża-smoka Pytona (lub Delfyne, będącego hipostazą pierwotnej Magna Mater ), strzegącego bramy do tajemnej wiedzy ukrytej pod/w ziemią/i, przejmuje władzę nad wyrocznią w Delfach (gr. delfys "macica"). Zabójstwo Pytona, podobnie jak zabójstwo Wrytry przez Indrę , było wielkim, bohaterskim czynem, ale i przekleństwem, z którego należało się oczyścić. Ustanowił więc igrzyska pytyjskie, zszedł też do podziemia. Stał się przekaźnikiem boskich (Zeusowych) wyroków, szczególnie w sprawie obrzędów oczyszczenia po zbrodni zabójstwa. Oddala (apotropaios) i oczyszcza (katharsios) od zła (zbrodni mordu), które sam wywołał (por.: Dionizos ). Łuk i lira , którymi posługuje się Apollo, mogą być interpretowane jako narzędzia przeciwstawne (mordu i oczyszczenia). Może być to również w rzeczywistości jedno, najbardziej pierwotne, instrumentum – symbol władzy nad życiem i śmiercią oraz wiedzy (zarówno jako instrument muzyczny – przygrywający podczas szamańskiego obrzędu, jak i łuk miotający strzały,na których szaman podróżuje w zaświaty).Apollinowi był także poświęcony wawrzyn szlachetny . M. Eliade stwierdza, że krwawa mitologia apollińska odbija proces przenikania kultu Apollina do Grecji i przejmowanie przezeń atrybutów bóstw przedindoeuropejskich (o charakterze rolniczym, tellurycznym i tradycji jeszcze megalitycznej – delficki omfalos). Istnieje też hipoteza (na gruncie irańskim co prawda) o powstawaniu tego typu mitów w wyniku syntezy dwu oddzielnych nurtów życia religijnego (żeńskiego: rolniczo-przydomowego i męskiego: nomadycznego lub półnomadyczno-wojowniczego) w obrębie jednej wspólnoty plemiennej. Mimo degradacji i asymilacji atrybutów Bogini Ziemi, przepowiednie nadal głosiła kapłanka Pytia (w poważniejszych sprawach stosująca maneisa, szał poetycki, stan profetycznej ekstazy znany z innych religii indoeuropejskich i obrzęd zstępowania do podziemi, ad uterum), której przekaz tłumaczył prorok. Z czasem ta złowróżbna strona bóstwa zostaje oswojona, Apollo coraz bardziej staje się bogiem porządku i prawa – harmonii na późnorzymskiej mozaiceSynem Apollina, z Koronis (Korōnís "wrona"), był Asklepios , mający władzę nad życiem i śmiercią (jego hipostazami były, chtoniczne w charakterze: wąż i pies). Z muzą Kaliope miał synów Orfeusza i Linosa a z Talią Korybantów . Był również zakochany w Hiacyncie i Kyparissosie .Dwa kierunki, z których wywodzono Apollina to: północny – eurazjatycki (z obszarów o żywych tradycjach szamańskich) i wschodni – małoazjatycki. Pierwszy poparty jest mitem o corocznych (zimowych) podróżach Apollina do rodzinnej ziemi ( Hyperborei ). Podczas jego nieobecności w Delfach rządził Dionizos . Za drugim – przemawia lokalizacja największych ośrodków jego kultu ( Azja Mniejsza ) i inskrypcja hetycka z imieniem Apulúnas "bóg bram". Inne hasła zawierające informacje o "Apollo (mitologia)": Inne lekcje zawierające informacje o "Apollo (mitologia)": w: Zalążki artykułów, Bogowie greccy, Kobiety, i 3 więcej Dzieci Zeusa Mitologia grecka Muzy Tekst źródłowy Historia Dyskusja (0) obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Dźwięk Ta strona to zalążek artykułu. Jeśli możesz, rozbuduj go. Muzy - dziewięć bogiń sztuk i nauk. Córki Mnemosyne (wg niektórych źródeł Temidy) i Zeusa. Występowały z Apollinem na Olimpie. Należały do jego orszaku. Towarzyszyły także Dionizosowi. Ośrodkiem kultu muz był Parnas i Helikon w Beocji (muzy helikońskie). Muzy Zdjęcie Imie Opis Kalliope Uchodziła za muzę poezji. Była najstarszą z sióstr oraz towarzyszką Apollina Musagetesa. Roztrzygnęła spór Perefony i Afrodyty o Adonisa. Razem z trackim królem, Ojagrosem miała syna Orfeusza. Później, gdy jej syn się ożenił została teściową Eurydyki. Była także matką Linosa, jednak według niektórych wersji jego matką miała być Klio lub Tepsychora. Terpsychora Uchodziła za muzę tańca i pieśni chóralnej. Miała trzy córki - Syreny oraz syna Linos|Linosa (jednak według innych wersji matką muzyka była Kalliope lub Klio.}} Kategorie Kategorie: Zalążki artykułów Bogowie greccy Kobiety Dzieci Zeusa Mitologia grecka Muzy Treści społeczności są dostępne na podstawie licencji CC-BY-SA, o ile nie zaznaczono inaczej. Odpowiedzi Muzy, Mousai, w mitologii greckiej, opiekunki sztuki, poezji, tańca i nauki, 9 córek Zeusa i tytanidy Mnemosyne (Pamięć). Liczbę ich ustalili Homer i Hezjod (Teogonia). Czczone jako bóstwa zsyłające natchnienie poetyckie, boską wiedzę i siłę oczyszczającą okresu hellenistycznego ustaliły się wyobrażenia Muz: Erato - Muza poezji miłosnej (z kitarą), Euterpe - Muza poezji lirycznej i gry na flecie (z aulosem), Klio - Muza historii (ze zwojem), Kaliope - Muza poezji epicznej (z tabliczką i rylcem), Melpomene - Muza tragedii (z maską tragiczną), Polihymnia - Muza poezji chóralnej (bez atrybutów), Talia - Muza komedii (z maską komiczną), Terpsychora - Muza tańca (z lirą), Urania - Muza astronomii (z kulą nieba i cyrklem).Przewodnikiem Muz był Apollo. Kult Muz z Pierii (Tracja) rozszerzył się na całą Grecję (igrzyska Museia co 5 lat). Miejsca poświęcone Muzom: źródło Kastalia u podnóża Parnasu, Hippokrene na Helikonie. W Rzymie z Muzami utożsamiono naj? co ci szkodzi zrobić dobry uczynek? Kaliope - Pięknolica; opiekunka poezji epickiej (bohaterskiej); najczęściej przedstawiano ją z tabliczką do pisania i rylcem albo ze zwojem; uważana za najstarsza i najmądrzejszą z - Głosząca sławę; opiekunka historii; przedstawiana w postaci siedzącej, z rozwiniętym - Radosna; opiekunka poezji lirycznej; przedstawiana z - Rozkoszna; opiekunka komedii; przedstawiana z maską komiczną, laską pasterską lub wieńcem - Śpiewająca; opiekunka tragedii; przedstawiana z maską tragiczną lub maczugą - Kochająca taniec; opiekunka tańca i pieśni; przedstawiana najczęściej w tanecznej pozie, z lirą i - Umiłowana; opiekunka poezji miłosnej; przedstawiana z - opiekunka poezji chóralnej i sztuki mimicznej; najczęściej ukazywana w zadumanej postawie, bez - Niebiańska; opiekunka astronomii; przestawiana z cyrklem i globusem mitologii rzymskiej zwane kamenami. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

przewodnik muz w mitologii greckiej